බොහෝ කලකට පෙර – 1990 දශකයේ අගභාගයේදී අපේ රටේ සෞඛ්‍ය සේවාවන් ලෝක සෞඛ්‍ය සංවිධානය (WHO) වැනි සංවිධානවල පැසසුමට ලක් විය. සෞඛ්‍ය සේවාවන් රටේ දුරස්ථ ප්‍රදේශවලට ගෙනයාම මෙන්ම පුරවැසියන්ට ලබා දෙන ගුණාත්මක ප්‍රතිකාර පිළිබඳව ප්‍රශංසාවට ලක් විය.
ප්‍රතිකාර පවා නොමිලයේ හෝ නාමික මුදලකට ලබා දෙන ලදී. අද පුරවැසියන් වන අප සැමගේ කණගාටුවට කරුණ නම්, බොහෝ රෝගීන් දැන් රජයේ රෝහල්වලට ඇතුළු වීම වළක්වා ගැනීමට පටන් ගෙන තිබේ.
පසුගිය මාස තුන පහක කාලය තුළ රජයේ රෝහල්වල විශේෂිත ඖෂධ ලබා දීමෙන් පසු රෝගීන් මියයාම සහ විවිධ වෛද්‍ය ආබාධවලට ලක්වීම පිළිබඳ වාර්තා වැඩිවෙමින් පවතී. මෙවැනි ‘වෛද්‍ය වැරදි’ බොහෝමයක් සිදුව ඇත්තේ උඩරට දිස්ත්‍රික්කයේ රෝහල්වල ය.
ඊටත් වඩා භයානක දෙය නම්, වෛද්‍යවරුන් සැක කරන්නේ ඖෂධ ඉන්දියාව විසින් අපේ රටට ලබා දී ඇති ණය මාර්ගයෙන් මිලදී ගත් තොග වලින් බවයි.
ලෝකයේ විවිධ ප්‍රදේශවල ලාභදායී ගනුදෙනු සුරක්ෂිත කර ගැනීම සඳහා යටින් ක්‍රියා කරන සමාගම් සාමාන්‍ය දෙයක් නොවේ. කනගාටුවට කරුණක් නම් ලෝකයේ සංවර්ධනය වෙමින් පවතින සහ ඌන සංවර්ධිත ප්‍රදේශවල මෙම යටි ගනුදෙනු බොහොමයක් සිදු වේ.
කෙසේ වෙතත්, ප්‍රාදේශීය දේශපාලඥයින් සහ නිලධාරීන්ගේ දූෂිත ක්‍රියාවලීන් භාවිතා කරමින් මෙම යටි ගණුදෙණු ආරම්භ කරන්නේ ඊනියා සහ සංවර්ධිත, පොහොසත් රටවල කණ්ඩායම් බව අප අමතක නොකළ යුතුය.
‘අනාරක්ෂිත ඖෂධ’ සම්බන්ධ ගැටලු මුලින්ම මතු වූයේ මේ වසරේ මැයි මාසයේදී අක්ෂි ශල්‍යකර්මවලට භාජනය වූ රෝගීන් නිර්දේශිත ඖෂධ භාවිතයෙන් අක්ෂි ආබාධ වාර්තා වීමත් සමඟය. ඖෂධයේ නිශ්චිත කාණ්ඩ ඉවත් කර ගත් බව මහජනතාවට දන්වා සිටියද, අනුමත සැපයුම්කරුවන්ගෙන් ඇණවුම් ලබා දීම සම්බන්ධයෙන් NMRA නිර්ණායක අනුගමනය කළේද හෝ නිසි ක්‍රියා පටිපාටි අනුගමනය කළේද යන්න පිළිබඳව කිසිදු ක්‍රියාමාර්ගයක් ආරම්භ කර ඇති බවක් අසන්නට නොලැබුණි.